Ο διαβήτης δεν είναι το τέλος!
Ήμουν 13 μηνών όταν διαγνώστηκα με διαβήτη τύπου 1 και διαγνώστηκα στα γενέθλια του πατέρα μου! Εκείνη την εποχή γνωρίζαμε λιγότερα πράγματα για τη νόσο, πόσο μάλλον για την θεραπεία. Θυμάμαι την καθημερινή μας ρουτίνα: τους γονείς μου να παίρνουν παγωμένους χυμούς από τον πλανόδιο πωλητή και εγώ να προσπαθώ να τους φτάσω γιατί διψούσα.
Λοιπόν, αργότερα συνέχισα να βρέχω την πάνα μου. Ο πατέρας μου προσπαθεί να με αλλάξει και θα με αλλάζει, κάθε 10 λεπτά και θα έπρεπε να το ξανακάνει, ξανά και ξανά. Μα είναι λογικό, σκέφτηκε. Αυτό συνέβη 3 φορές και τελικά αποφάσισαν να με πάνε στον γιατρό και να δουν τι ήταν λάθος. Αποδεικνύεται ότι το νέο τους μωρό ήταν διαβητικός τύπου 1. Εκπληξη!
Είχα μια μεγάλη ομάδα που με φρόντιζε στο Ηράκλειο όταν ήμουν μωρό και η μητέρα μου (που πέθανε πρόσφατα) έκανε μια καταπληκτική δουλειά φροντίζοντας μια ζωή τον έλεγχο των επιπέδων σακχάρου στο αίμα μου. Ήταν 18 όταν γεννήθηκα και 19 όταν διαγνώστηκα, και έκανε ότι ήταν δυνατό για να με κρατήσει υγιή και ενεργό.
Ασχολήθηκα με τον αθλητισμό και έχω μια εξαιρετική δουλειά που μου αρέσει, βρήκα μια κοπέλα και έχω ταξιδέψει ακόμη και από τη χώρα!
Ποιο είναι το πιο δύσκολο μέρος της διαβίωσης με διαβήτη;
Είναι δύσκολο να διαλέξετε ένα πράγμα, αλλά όταν ακούτε τους ανθρώπους να αστειεύονται για τον διαβήτη, πονάει λίγο. Όταν είστε έξω και βλέπετε ντόνατς ή κάτι τέτοιο και οι άνθρωποι είναι σαν “ω, θα πάρω διαβήτη αν το φάω αυτό!” είναι δύσκολο να μην αναστατωθείς γι ‘αυτό. Ωστόσο, είναι σίγουρα καλύτερο να το αφήσετε να ξεφύγει και να διατηρήσει μια θετική στάση για αυτό αντί να αναστατωθεί!
Πώς ο διαβήτης άλλαξε την καθημερινή σας ζωή;
Οι διαβητικοί έχουν αυτό που μου αρέσει να αποκαλώ «έκτη αίσθηση». Όλοι γνωρίζουμε πότε το σάκχαρο στο αίμα μας είναι χαμηλό ή υψηλό. Είναι κάτι που είναι πάντα στο μυαλό μας και ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι να φροντίζουμε τον εαυτό μας.
Θυμάμαι πάντα τον πατέρα να μου λέει, πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζεις τον οργανισμό σου, να ξέρεις πότε είναι στα όρια του. Είσαι σούπερ ήρωας κατά κάποιο τρόπο, μου έλεγε, βγάζοντας από το μικρό βαζάκι στο κομοδίνο του, ένα μικρό μπισκότο κανέλας με φρουκτόζη.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να σκεφτούμε ότι οι «φυσιολογικοί» άνθρωποι δεν χρειάζεται. Πρέπει να μετρήσουμε τους υδατάνθρακες, να σκεφτούμε πόσο σωματική δραστηριότητα θα επηρεάσει τους αριθμούς μας και να βεβαιωθούμε ότι οι αριθμοί μας είναι ασφαλείς ενώ κοιμόμαστε!
Δουλεύω με δύο άτομα που έχουν παιδιά με διαβήτη τύπου 1 και μας αρέσει να μοιράζουμε τις ιστορίες μας μεταξύ τους. Έχουμε πάντα την πλάτη του άλλου και πάντα φροντίζουν να τα πάω καλά.
Έχω ασχοληθεί με πολλές συνεδρίες για τον διαβήτη. Όταν έχασα τον πατέρα μου, έδωσα μια υπόσχεση, προσπαθώ να βοηθήσω άλλους με διαβήτη να νιώσουν ότι δεν είναι μόνοι! Όπως και ο πατέρας μου, δεν ήξερε τίποτα για τον διαβήτη, αλλά χρειάστηκε να μάθει τα πάντα, γιατί είχε εμένα.
Για σένα κύριε Παντελή, όπου κι αν είσαι!